บทที่ 32 ลำบากเหลือเกิน

ซ่งโม่โฉวยิ้มกว้างให้กับหรันอันเจียว ตั้งแต่เมื่อวานและจนถึงตอนนี้เขาเพิ่งได้พบหน้านาง

“เป็นแม่รุ่ยของโฉวเกอตัวเป็นๆ นะขอรับ”

หรันอันเจียวสวมกอดคนตัวอวบ และนางกลั้นน้ำตาเอาไว้แล้ว แต่ทำได้ไม่ดีนัก

“คนแก้มย้อยของแม่...อ๊ะ กินอิ่มหรือไม่ ผอมลงหรือเปล่า”

นางถามเพื่อเรียกเสียงขบขัน เด็กชายก็ทำท่าตบพ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ